Ik ga op reis en neem mee... een scootmobiel!
En mijn NAH-Lief. Die heeft, zomaar op een dag, en in mijn beleving ondoordacht, een Mini Cruise op de Noordzee geboekt! Het allereerste wat ik dan denk is "Help", nog steeds na bijna vijf jaar schiet ik meteen in de NAH-stress. “We nemen de Scootmobiel mee!”, roept mijn NAH-Lief enthousiast en geeft me de uitdraai van zijn geboekte driedaagse reis. Nou ja, geboekt?
Ik zie in de mail staan dat vandaag de laatste dag is dat je de Cruise kunt reserveren, anders vervalt de boeking en ben je je geld kwijt. Het ‘Reisdocument’ heeft NAH-Lief blijkbaar al even in zijn bezit... Ik zoek digitaal naar meer info en lees dat het 16 uur heen varen, halve dag New Castle en 16 uur terug varen wordt. Een 3-daagse trip wordt het genoemd want om in te checken wordt verwacht dat je ook nog eens, zowel in Nederland als in Engeland, zeer ruim van te voren aanwezig bent. En juist ja, in ons geval gaat dat alles gebeuren met behulp van een scootmobiel!
Het is zover! Omdat ik, gepromoveerd tot Mantelzorger, ondertussen de grootste Sjouwer van ons tweeën ben geworden heb ik met mijn NAH-Lief afgesproken, dat er minimaal meegenomen wordt. Een tandenborstel, deodorant, schone onderbroek en een polo-shirt is de afspraak. En niet te vergeten... de telefoon-oplader en de medicijnen van NAH-Lief. Beide voor hem van levensbelang. Een kleine rugzak en dito handtas zijn het resultaat.
De nog niet zolang geleden aangeschafte Scootmobiel ligt, door mijn NAH- Lief gedemonteerd, achter de auto op de grond. Nog eerder dan dat ik de kofferbak heb leeggehaald. Dat laatste gaat meestal andersom. We laden in en vertrekken relaxed richting IJmuiden, wel later dan gepland maar ach... ook dat went.
Na een flinke verkeersomleiding, die ik glansrijk de baas ben, komen we aan op de parkeerplaats naast de boot! Formidabel, wat een reuzin... Elf verdiepingen hoog ligt daar voor ons het hoofdpersonage van onze reis: 'Princess Seaways'. Doordat de zon schijnt zijn haar kleuren nog krachtiger, fel kobalt-blauw en glanzend wit lossen de knal oranje reddingsboten, maar liefst twaalfs stuks... af! Het zijn alle drie ook nog eens mijn lievelingskleuren... Mijn Mini-Cruise kan niet meer stuk.
Op de overvolle parkeerplaats is geen plaats meer vrij. Omdat geduld voor NAH-Lief sinds zijn hersenletsel geen schone zaak meer is gebiedt hij mij de auto gewoon te parkeren op een paar gele strepen 'Verboden Parkeren', ik laat me overhalen. Op een aantal verdiepingen van de Princess staan al reizigers... en het laatste wat ik NAH-Lief aan wil doen is 'De boot missen’.
Ik zet de scootmobiel weer in elkaar, NAH-Lief stapt uit de auto, hij vouwt zijn wandelstok op, ik pak de twee tassen. Op naar de Terminal. Daar aangekomen zien we vijf lege Invalide parkeerplaatsen. "Goed voor de volgende keer”, zegt mijn Lief. We zien ook een hele lange rij mensen, wat te verwachten is. Princess Seaways kan 1600 mensen bergen!
We zijn nog niet door de ingang heen of er snellen twee vriendelijke Gastvrouwen van de Princess op ons af die onze tassen met voorrang door het Controle apparaat halen, vervolgens ons buitenom langs de detector voor personen laten gaan om daarna de weg vrij te banen richting Douane. We passeren een aantal kinderwagens maar ook aardig wat leeftijdgenoten... Ik voel een lichte gêne, Vooraan in de lange rij aangekomen vraagt een van de Gastvrouwen ons onze paspoorten aan de Douane te geven terwijl een gastvrouw met haar armen gespreid de voorste mensen tegenhoudt. Oeps... mijn gêne wordt groter... Ik doe of mijn neus bloedt, mijn NAH-Lief geniet van zijn Scoot en diens voordelen! Zegt EN doet... wijselijk niets.
Na al deze luxe van nergens te hoeven wachten en zelf niets te hoeven doen... worden we buitenom en via het ruim van de Princess, wat al net zo reusachtig is als Princess Seaways zelf, de boot in begeleid. En daar gaat het wel mis, de loopplank naar het ruim is niet gewend aan de kleine wielen van de demontabele Scootmobiel en... mijn NAH-Lief is overmoedig, rijdt in te hoge snelheid het ruim in. Scoot stagneert en weigert in alle talen opnieuw te starten.
De volgende Service dient zich aan. Een viertal sterke jonge mannen en vrouwen ķomend uit alle hoeken, ondersteunen en hijsen mijn NAH-Lief in een met spoed aangeleverde rolstoel, duwen mijn NAH-Liefs stevige gewicht de helling op en tillen vervolgens de gestagneerde scootmobiel op een heftruck. Wijzelf en onze spullen, alles wordt, weer opnieuw met voorrang, via lift en vrouw/mankracht vervoerd! Voor we het in de gaten hebben zitten we op verdieping zes, in onze hut voor mindervaliden! Scoot staat ‘gebroken’ op de gang. Na een paar uur en wat klungelen aan Scoot doet ie het weer! De beveiligingsknop was aan gesprongen!
De tijd vliegt, voor we het weten staan we massaal te wachten op het sein dat we weer van de boot af gaan. Ik kijk om me heen en mis NAH-Lief en Scoot. Nergens te zien! Ik meld bij de bemanning dat ik mijn NAH-Lief inclusief Scoot kwijt ben en ga twee verdiepingen hoger kijken of hij terug naar de hut is gegaan, helaas niet. Zo hol ik twee verdiepingen af zonder resultaat. Ik ren terug naar de uitgang en meld me weer bij de bemanning. De massa Cruise-gangers staat nog steeds te wachten als plots een van de liftdeuren opengaat en mijn NAH-Lief en Scoot tevoorschijn komen. Ik roep opgelucht: “Oh, daar ben je gelukkig!!!”, en het is plots muisstil. Alle ogen zijn gericht op de lift met inhoud. Alsof Sinterklaas aankomt! Even later kunnen we van boord en begint het met assistentie voorrang krijgen, opnieuw. We staan als eersten aan wal...
Op het stagneren van Scoot na, en de ‘Sinterklaasintocht’, hebben we een schitterende Mini-cruise gehad. In New Castle regende het maar dat mocht de pret niet drukken! Ook voor mijn NAH-Lief niet. Die maakte er zelfs de opmerking: “Ook in het buitenland voel ik me verbonden met andere scootmobiel gebruikers, want we groeten elkaar!”
De luxe van continue vriendelijk en geduldig helpend personeel, en voorrang krijgen bij uitgangen, liften, hele lange rijen geduldig op ons wachtende mensen in alle vormen en maten, bij het tripje naar New Castle en controle punten zoals ‘Nothing to declair’, heeft als een warme deken gevoeld.
Ik, Mantelzorger, ging op reis en ik nam mee: Een NAH-Lief en een scootmobiel... Ik heb alle bovengenoemde voordelen geaccepteerd, soms rood op de konen... soms gêne gevoeld, soms even tegengestribbeld, dat wel... Maar ja, ik was immers op Cruise...
Ik heb me op de 'Princess Seaways' als een prinses gevoeld... even géén Mantelzorger!